Gdy zaczęłyśmy uczęszczać do Studium Tańca i Baletu przy
operze, Tygrysek niezbyt chętnie przyjęty był w grupie. Oto pojawiła się
młodsza dziewusia, która, nie dość, że nie miała za sobą trzech lat dygania
przy drążku, to jeszcze postanowiła, że dotrzyma kroku „starym wyjadaczkom”.
Początki dla Madzi nie były łatwe. Błąkająca się po kątach, spychana zawsze do
tyłu nie miała koleżanek. Jedynie zdobyła akceptację Magdy z VI klasy i Marysi…
Z Marysią tak się polubiły, że nawet ode mnie dostawały burę za gadanie na
lekcjach. Dziewczęta nic sobie z tego jednak nie robiły, polubiły się i
nawiązała się między nimi przyjaźń. Ta przyjaźń zaowocowała kontaktami dzieci i
rodziców.
Kiedyś, późną wiosną zeszłego roku, a może to było już lato,
gościliśmy Marysię na naszej działce. Paliliśmy ognisko, piekliśmy kiełbaski,
trochę pracowaliśmy w ogrodzie, dziewczyny biegały po krzakach, drzewach – to
tu, to tam… W pewnym momencie na moich kolanach wylądował Tygrys a na taty
Marysia. Byłam zdumiona, że Madzia na to nie zareagowała. Do tej pory nikt nie
miał prawa zbliżyć się do jego taty! Zawsze było ostrzeżenie dla „intruza”:
- To moja mama! To mój tata!
Marysia, jako jedyne dziecko zostało dopuszczone do naszych
kolan, naszych pieszczot do naszej uwagi. Nawet jak dziewczyny się droczyły
między sobą, np. o pluszami, to zawsze na równych prawach mogły korzystać z
naszego wsparcia. Mam wspaniałe zdjęcie, jak śpią obie dziewczynki ze stosem
pluszaków w łóżku! W wielkim łóżku, odwrócone do siebie pupami, trzymają w objęciach
tyle pluszaków, ile udało im się wydrzeć przeciwniczce!
Pech chciał, że tato Marysi zachorował. Bardzo mocno
zachorował!
Jesienią zaczęliśmy przygotowania do I Komunii… Tygrysek,
jako osoba wybitnie ufająca Bogu zanosiła wszelakie modlitwy, aby tato Marysi
wyzdrowiał. Nigdy nie widziała taty Marysi, ale każdy różaniec odmawiała w Jego
intencji. Przed nabożeństwem biegła do księdza i prosiła o modlitwę za tatę
Marysi.
Stan zdrowia taty Marysi niestety się pogarszał, niemniej
Madzia pokładała nadzieję w Bogu, że w końcu zdarzy się cud.
Na feriach zachorowałam na zapalenie korzonków. Dziecko
widząc moje cierpienie, postanowiło:
- Teraz będę modlić się za mamę! Mama wyzdrowieje, to pomoże
mi modlić się za tatę Marysi…
Kilka dni po tym postanowieniu tato Marysi umarł… Czekaliśmy
w obawie na powrót dziecka z obozu. Jak zakomunikować Tygryskowi, że jego
gorące modlitwy nie przyniosły spodziewanych rezultatów? Pełna obaw szykowałam
się do rozmowy. W końcu zaczęłam:
- Madziu… Wiesz… Tato Marysi umarł.
- Nie mamo! Jak to umarł?
- Umarł… Każdy musi umrzeć…
Tygrys spojrzał. Rozpłakał się. Czekałam aż się wypłacze.
Wtulone we mnie dziecko wychlipało:
- Mamo! Bo wiesz… Marysia dla mnie to tak jest jak siostra!
To tak jakby umarł mój wujek!
Mamo! Jak Marysia teraz strasznie cierpi! Mamo…
Pozwoliłam się Tygrysowi wypłakać… Tygrys przyjął do
wiadomości smutną informację. Wykrzyczał ją, wypłakał, przetrawił. Myślałam, że
mamy temat zakończony, ale myliłam się. Dwa dni po pogrzebie Madzia wróciła do
tematu:
- Mamo, a co będzie jak teraz umrze mama Marysi?? Co???
- Madzia, nie mów takich rzeczy! Musi żyć mama Marysi!
- Ale jak umrze to, co my zrobimy?? Co?? Nie wiesz??
- Madziu…
- Mamo ja wiem!
- Taaaak???
- Mamo, musimy ją przygarnąć! Będziecie musieli ją przygarnąć
tak jak mnie! I ona będzie się tak samo nazywać! I będzie miała dalej rodziców!
- Magdusiu, przygarnąć ją możemy, jeżeliby była taka
konieczność, ale nazwiska jej nie możemy zmienić.
- Dobrze!
- I kogo byś ty jeszcze chciała przygarnąć do naszej rodziny??
- Wszystkich, którym umrą rodzice!
- Wszystkich?? Z twojej klasy też??
- Tak!
- Nawet broja Tomka?
- Nawet! A co?
- Uuuu… Ale byście broili!
- Mamo nie wszyscy! Najbardziej byłabyś zadowolona z Piotrka
i Igora! No i ze mnie oczywiście, bo byłabym grzeczna!
…
Do taty Marysi jeszcze będziemy wracać. Na pogrzebie
usłyszałam tyle dobrych rzeczy o tym ciekawym człowieku, który miał niesamowity
życiorys. Widziałam Go w życiu tylko przez moment, ale zawsze będę Go widzieć w
pięknych oczach Marysi, w jej uśmiechu. Miejmy nadzieję, że już niebawem ten
piękny uśmiech zagości na twarzy „tak jakby siostry” Tygryska…
Za wspaniałego człowieka [*]
Za tatę Marysi [*]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz